Wat we kunnen leren van de natuur
De natuur is voor mij de afgelopen jaren één van mijn grootste inspiratiebronnen geworden. Als je je openstelt voor de prachtige symboliek die natuurlijke processen ten toon spreiden zul je zien dat ze je een hoop kan leren over ons mensen.
En ik moet een beetje in mezelf lachen terwijl ik dit type. Want eigenlijk legt de stelling dat we zoveel kunnen leren van de natuur precies bloot dat we als mensen over het algemeen zo ver verwijderd zijn geraakt van de natuur... van onze natuur. Of eigenlijk nog beter gezegd, het besef dat wij natuur zijn, onderdeel van. Onlosmakelijk verbonden, net zoals al het andere wat leeft op onze Moeder Aarde.
Ik gebruik dan ook vaak genoeg metaforen uit de natuur om uit te leggen hoe het leven en menszijn, in mijn optiek, werkt. Zo heb je in een eerdere Love Note het voorbeeld van de regenboog met zijn kleuren misschien al wel voorbij zien komen. De natuur leert ons ook dat niet alleen zon (de lach) maar ook regen (een traan) nodig is voor een zaadje om te ontkiemen. De natuur leert ons over cycli, over energie en over onvoorwaardelijke liefde.
De mens als afgescheiden
Dat we als mensheid (en daarmee generaliseer ik natuurlijk...) zo ver verwijderd zijn van de natuur is denk ik niet zo verwonderlijk. Ik heb me vaak verwonderd over de manier waarop de mensheid zichzelf beziet in het licht van het grote geheel. De mens staat aan de top van de voedselketen, ziet zichzelf als bekroning van de evolutie en het toppunt van beschaving. En ik denk dat ik niet overdrijf als ik zeg dat er zelfs mensen zijn die van mening zijn dat wij als mensheid de enige intelligente levensvorm in het universum zijn. Nou, als je van die overtuigingen niet een beetje hoogmoedig wordt dan weet ik het ook niet.
En hoewel de mensheid in staat is geweest de aarde met al haar andere levensvormen te domineren, en ongelooflijke ontdekkingen en prestaties heeft geleverd, denk ik toch dat we de magie van het leven en de schepping een tikje te kort doen door onszelf als zo superieur te zien. Wist jij bijvoorbeeld dat slingerapen met hun staart net zo goed kunnen voelen als met hun vingers...? Of dat planten harder groeien als ze voelen dat hun buur te dicht bij hun staat...? Of dat zeeschildpadden zoute tranen huilen om hun lichaam te ontdoen van zeezout...? Of dat een sidderaal genoeg elektriciteit heeft om wel 50 auto's te starten...?
Misschien slechts leuke weetjes, maar ze vertellen ons ook dat planten blijkbaar kunnen voelen, of in ieder geval gevoelig zijn voor energie, dat de lichamen van dieren een bepaalde intelligentie bevatten en dat elektriciteit niet aan de mensheid is voorbehouden.
De groten en de kleinen
Ik zou dus pleiten voor een beetje meer nederigheid van de mensheid naar Moeder Aarde en alle magische dingen om ons heen. Om het besef tot ons door te laten dringen dat ook wij ons leven te danken hebben aan Moeder Aarde en Vader Zon. En ongeacht of je in de evolutietheorie of de schepping geloofd, als zij er niet waren geweest als onze kosmische ouders, was het nog maar de vraag of wij er waren geweest.
En zo zijn wij een onlosmakelijk deel van het grotere geheel.
Ik moet denken aan familieopstellingen. Binnen familieopstellingen wordt het gezin gezien als een systeem waarin iedereen een plek heeft. Het doen van een familieopstelling kan inzicht geven in de plekken waarop de verschillende leden van het gezin staan. Staan er personen op de verkeerde plek, dan wordt de natuurlijke stroom van energie geblokkeerd.
Waar het mij hier om gaat is dat er een natuurlijke plek is voor de ouders in een gezin. Ze staan systemisch 'boven' de kinderen en de kinderen staan systemisch 'onder' hun ouders. Maar al te vaak en door allerlei omstandigheden verwisselen ouders en kinderen nogal eens van plek. Bijvoorbeeld bij het kind wat gaat zorgen voor een ouder, of een ouder die zichzelf (emotioneel) afhankelijk maakt van een kind. Maar ook als een kind aanmatigend is, oordelen heeft over de ouders, zich verantwoordelijk voelt voor de last van (een van) de ouders of de ouders afwijst is dat van invloed op de systemische ordening. Een belangrijke stap voor het kind is dan erkenning van de ouders. Erkennen dat de ouders boven hem/haar staan en er eerst waren, dat de ouders de groten zijn en het kind de kleine.
Hetzelfde zou onze verhouding met de natuur dienen. Erkennen dat Moeder Aarde en Vader Zon boven ons staan er er eerst waren. Dat zij de groten zijn, en wij de kleinen.
Zo buiten, zo binnen...
Ik zou bijna eindeloos uit kunnen wijden over de lessen die we van de natuur zouden kunnen leren. Ik zie verbindingen met de vrouwelijke energie, met de mannelijke energie, met de elementen die overal om ons heen zichtbaar zijn maar zich ook manifesteren in ons eigen zijn. Hoe een storm die buiten woedt een weerspiegeling kan zijn van de turbulentie die we van binnen kunnen voelen. Het is denk ik niet voor niets zo dat veel mensen wat somberder zijn als de dagen donkerder en grijzer zijn of zich gevoeliger of prikkelbaarder voelen met volle maan.
Misschien zijn de dingen die 'buiten' ons gebeuren wel onlosmakelijk verbonden met onze eigen binnenwereld... Misschien is het zelfs wel zo dat het onderscheid tussen buiten en binnen eigenlijk helemaal niet bestaat... en dat we allemaal één zijn, deel van het grote geheel.
Quickie
In de quickie van deze week neem ik je mee in de een ademhalingsoefening die Box breathing wordt genoemd. Een ademhaling die stress kan reguleren en je stemming verbeterd.
❤️
Renée
