Jezelf leren kennen
Vorige week schreef ik al over mijn studie Humanistiek waar ik op mijn achttiende aan begon. In de eerste jaren volgde ik ook het vak EBO - Existentieel Biografisch Onderzoek... Dit was één van de vakken waarin de vaardigheid van reflecteren een belangrijk leerdoel was en volop geoefend werd.
Het was voor het eerst in mijn leven dat ik bewust aan de slag ging met mijn eigen levensverhaal. Met reflecteren op de gebeurtenissen uit dat levensverhaal en hoe dit verhaal mij als persoon gevormd heeft. Reflecteren heeft me geleerd afstand te nemen en vanuit een ander perspectief krijg je soms hele andere dingen te zien.
Wat je niet kent kun je niet zien
En dat zien is best wel een interessant iets. We creëeren namelijk ons beeld van de wereld en onze visie op het leven op basis van wat we waarnemen.
Eerst zien, dan geloven
is niet voor niets een bekend gezegde. Onze hersenen werken zo dat we datgene wat we met onze eigen ogen zien als waar aannemen. Dat is ook de reden dat de televisie zo'n belangrijke rol speelt bij beeldvorming over bijvoorbeeld oorlogen, natuurrampen, de klimaatcrisis of dreiging van (nieuwe) ziekten. Je hersenen kunnen namelijk maar heel beperkt bepalen of iets waar is of niet waar is (waarbij waarheid in veel gevallen natuurlijk ook nog een behoorlijk subjectief begrip is...). Door de juiste beelden te tonen kan sturing gegeven worden aan wat voor waar wordt aangenomen.
Dit is ook precies het principe waarop de kracht van visualiseren gebaseerd is. Alleen dan geef je zelf sturing aan wat voor waar wordt aangenomen.
Een prachtig verhaal wat onderschrijft dat je niet kunt zien wat je niet kent is een anekdote over Kapitein Cook die bij Hawaï aankwam. Wegens de ondiepe wateren voor de kust moest Kapitein Cook zijn grote zeilschip op een afstandje van de kust voor anker leggen. Met kleine bootjes roeiden ze naar de kust waar de lokale bevolking niet begreep waar de mannen vandaan konden zijn gekomen. Ondanks dat Kapitein Cook telkens naar het grote zeilschip wees leken ze het maar niet te begrijpen, het leek wel alsof ze het schip gewoon niet zagen. Daarop besloot Kapitein Cook een aantal van hen met een roeiboot naar het zeilschip toe te brengen. En het bleek dat de lokale bevolking het schip pas kon waarnemen nadat ze het praktisch met hun neus konden aanraken.
Dit voorbeeld laat zien dat ons waarnemen slechts heel beperkt is, of beter gezegd, dat onze hersenen datgene wat we waarnemen filteren en vervormen tot de dingen die we kennen. Binnen de culturele antropologie zijn er meerdere vergelijkbare experimenten uitgevoerd waarbij bijvoorbeeld traditionele stambewoners naar een 'modern' huis werden gebracht en uitleg kregen over de werking van een broodrooster. Daaruit bleek dat ze niet eens in staat waren de broodrooster te zien, simpelweg omdat ze geen idee hadden waar ze naar zouden moeten kijken.
Ik denk dat mede om die reden nieuwe dingen leren of tot een ander wereldbeeld komen processen zijn die tijd nodig hebben en geleidelijk gaan.
Wie ben ik?
Maar goed, het reflecteren gaf me dus een ander perspectief op mijn eigen verhaal en daarmee op mezelf. Ik leerde zien hoe het leven mij op een unieke manier gevormd had tot wie ik op dat moment geworden was.
Tijdens mijn coach opleiding kwam ik in aanraking met het Enneagram. Een persoonlijkheidsmodel wat bestaat uit negen archetypen en het bewuste en onbewuste gedrag, en hun onderlinge dynamieken omschrijft. Ik was eindeloos gefascineerd door het Enneagram, het leek zoveel dingen zichtbaar te maken waardoor een hoop puzzelstukjes, die voorheen in het luchtledige leken te zweven, ineens verbonden konden worden.
Het levensverhaal wat ik eerder tijdens Humanistiek verkend had kreeg nog meer context.
Weer een aantal jaar later kwam ik in aanraking met Human Design. Een model om de unieke persoonlijke energiestromen van iemand in kaart te brengen waarbij gebruik gemaakt wordt van astrologie, I-ching, Kaballah en Vedische filosofie. De context waarbinnen mijn identiteit zich gevormd had leek hiermee nog meer verdieping te krijgen.
En weer later kwam ik in aanraking met de Tzolkin. Een eeuwenoud systeem van de Maya's waarin ieder van ons met het universum is verbonden. Volgens de Maya's heeft ieder mens bij de geboorte de combinatie van één van de stappen uit het scheppingsproces en één van de gezichten van de schepping, als de weergave van zijn of haar innerlijke kracht, meegekregen. Deze combinatie is de sleutel tot ieders potentieel. En ook dit model gaf me weer een dieper besef van de krachten die bepalend zijn geweest voor mijn leven en mijn verhaal hierover.
En of je nu geloofd in dingen als het Enneagram, Human Design of de Tzolkin (er zijn namelijk mensen die het als pseudowetenschap aanmerken), waar het mij hier om gaat is dat deze modellen me hielpen om mezelf op steeds een diepere laag te begrijpen in een zoektocht naar wat of wie ik nu in essentie eigenlijk ben...
De essentie
En op die vraag kan ik nog geen sluitend antwoord geven. Mede omdat, net als het vatten van de zin van het leven, woorden heimelijk ontoereikend zijn. Wat ik wel meer en meer ontdek is wat ik niet ben. Ik ben bijvoorbeeld niet mijn naam... Zo zul je me niet snel horen zeggen: 'Ik ben Renée', maar eerder 'Mijn naam is Renée'. Ik ben in essentie ook geen geestelijk verzorger, tantra teacher, Kundalini yoga teacher, moeder, vriendin, dochter of vrouw. Dit zijn slechts allerlei rollen waarmee ik mij geïdentificeerd heb...
En als ik al die rollen wegstrip, als ik alle verhalen wegstrip, als ik al het ego wegstrip, wat blijft er dan over?
Ik denk alleen Spirit, ziel... LIEFDE.
Quickie
De quickie van deze week is een fijne zelfmassage die zeker voor een boost gezonde oxytocine kan zorgen.
❤️
Renée
